เปิบข้าว
หงา คาราวาน
เปิบข้าว ทุกคราวคำ สูจงจำ เป็นอาจินต์
เหงื่อกู ที่สูกิน จึงก่อเกิด มาเป็นคน
ข้าวดี ณ มีรส ให้ชนชิม ทุกชั้นชน
เบิ้องหลัง สิทุกคน แด่ขมขื่น จนเขียวข้าว
*จากแดง มาเป็นรวง ระยะทาง นั้นเหยียดยาว
จากรวง เป็นเม็ดข้าว ล้วนทุกข์ยาก ลำบากเข็ญ
**เหงื่อหยด สักกี่หยาด ทุกหยดหยาด ล้วนยากเย็น
ปูดโปน กี่เส้นเอ็น จึงแปรรวง มาเป็นกิน
***น้ำเหงื่อ ที่เรื่อแดง และน้ำแล้ง อันหลั่งริน
สายเลือด กูทั้งสิ้น ที่สูซด กำซากฟัน
(ซ้ำ*,**,***)
|