สาวไทยพวนรัญจวนใจ
บานเย็น รากแก่น
สาว ไทยพวน ทำสวน ทำนา ทำไร่
เอาส่วนหลังร่างกาย สู้ฟ้า หน้าหันลงเบื้องต่ำ
ฐานะเราจนยาก ถึงตากแดด ฝนทนนำ
เรา บ่แม่นคนงาม ดั่งไผบ่าว พี่ซายเลยเมิน
คน เคยเอิ้นเคยเซิญ ก็เลือน ก็ลืมเราแล้ว
สาว ไทยพวน รัญจวนใจ เมื่อสิ่งหมาย คลาย วี่แวว
ลืม เฮาแล้ว ผู้บ่าวลาว โซ่งอ่งจัง
เมื่อก่อนนี้หนอ พ่อคุณ เคยเว้ามังๆ
ไปฟังคำไผ คือไลลืม สาวไทยพวน
....ดนตรี....
โอ้น้อ นางเป็นซน ซาวเซื้อ พันธุ์เผ่าไทยพวน พี่น้องเอ๊ย
เดิมอยู่เมือง เซียงขวาง ประเทศลาว ละภายพู้น
รุ่นปู่ทวด ตาทวด หนีภัย ลงใต้ต่ำ
อพยพ ข่วมน้ำ ของเข้าสู่ถิ่นไทย แต่โดนแหล่ว
โอ้น้อ นางนี้เป็น ไทยแท้ แต่เป็นเผ่า พันธุ์พวน ตั๋วละคำ
เคยคุ้นบ่าว โซ่งดำ เพชรบุรี บ่าวลาวโซ่ง
ตอนต้นพวน กับโซ่ง ฮักหอมกัน เอ๊ยหมั้นแก่น
แต่พอคิ้ว แล่นแค้น บาดลงท้าย ผัดล่ายลืม ละสั้น แหล่ว..
เจ็บ ใจเด้ ห่างเห กันได้จ้อๆ
บ่าว ลาวโซ่งชีกอ อี๋อ๋อสาวหมวย ด้วยความปลื้ม
ทิ้ง สาวพวนแพ้พ่าย ใจเศร้า ทรวงเราเหงาซึม
บ่าว ลาวโซ่งซงลืม ลืมเรา ลืมสาวไทยพวน
ลืม ดอกหว่านต่างสวน ไปซวน ดอกช่อพันธุ์ งาม
โอ้น้อ ตั้งแต่เดิม แต่ด้าม คำเว้า เจ้าคือควร หนอคนไค
พอสาวพวน วางใจ อ้ายผัดลืม ละกัน จ้อย
พาใจนาง แขนห่อย ยอยโยง คือเซือกว่าว
ที่น้องเศร้า นั่งซ่งม้ง ย้อนบ่าวโซ่ง เป็นผู้ทำ ให้ปั่น ป่วน
สาวไทยพวน อุ๊กใจ..เด
|
