ผู้หนีช้ำ
จินตหรา พูนลาภ
ช้ำใจ จึงจากอีสานบ้านทุ่ง
หนีเข้าเมืองกรุง หนีเรื่องยุ่งๆ ไม่อยากพบเห็น
ให้เขาทั้งสอง ครองรักสุขสันต์ร่มเย็น
เราผู้แพ้แก่รักเหลือเดน ขอเป็นผู้ตัดสินใจ
รถไฟ เทียบชานชาลาบางซื่อ
หัวอกเราหรือ เหมือนคนซัดเซ เร่ร่อนเรื่อยไป
ป่านนี้เขานั้น คงเข้าเรือนหอสมใจ
แต่ตัวเราต้องยืนร้องไห้ ช้ำใจอยู่ที่สถานี
ลืมแล้วละเน้อ ความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่ ใครหนอใคร ที่จะปราณี
สาวนาใจซื่อ แต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
* น้ำตา ไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไป เขาทำเราได้ เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลัง รักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่น ไม่มีวันช้ำ อีกแล้ว
(ซ้ำ*)
|