อดีตรักบุญบั้งไฟ
จินตหรา พูนลาภ

คิดมาเมื่อคราฝนผ่าน จากสงกรานต์ แล้วก็บุญบั้งไฟ
บุญญาวาสนาอะไร ชี้ทางให้สองเราพบกัน
ไม่ทันใด หัวใจก็ได้ผูกพัน ชายหนึ่งนั้น พบกันที่ยโสธร
จำน้ำเสียง สำเนียงที่วิงวอน เสียงออดอ้อน ว่ารักเจ้าสาวเมืองพลาญ

(ลำ) เสียงชายต้าน ผสมเสียงกลอง บุญบั้งไฟใหญ่
คุ้มเหนือคุ้มใต้ ขบวนเซิ้งโฮแซว
ม่วนแท้แล้ว บุญซาบุญลือ คือบั้งไฟเมืองยสซาลือกันก้อง
เสียงโฮฮ้อง เสียงแซวกันม่วน เสียงขบวนเผิ่นฮ้อง ขบวนเซิ้งเผิ่นโฮ.....

โอ้ เฮา โอ นี่ เฮา โอ้ เฮา โอ
ขอเหล้าเด็ดนี่นำเจ้าจักโอ
ขอเหล้าโทนี่นำเจ้าจักแก้ว
เจ้าให้แล้วกะสิเล่าแถมพร
สาวปานใด๋ก็ได้มาใหม่ใหม่
เอ้มาใส่นี่เบาะยโสธร
ขนตางอนนี่จักแมนแถนต่อ
ฮักอ้ายบ่นี่แม่ยอดชีวี

เป็นปีที่ประสมดลจิต สองชีวิตกล่าวคำอำลา
ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า ตอนอำลาโบกมือบ๊าย..บาย

(ลำ) สายตาอ้าย ได้มองนำหลัง คราวได้ไกลห่าง
ไกลเพียงแต่ร่าง ใจนั่นห่วงชาย
คำที่อ้ายว่าให้แม่มาขอ มันนานเกินรอผ่านหลายเดือนแล้ว

หมดแววเหลือเพียงอดีต เก็บมาคิดหลายเดือนผ่านไป
หน้าฝนเลยเข้ามาใกล้ จนลมได้จะเปลี่ยนหนาวมาเยือน

ปากไม่หวาน สาวเมืองพลาญท่าทีไม่เหมือน
หลายวันจนถึงหลายเดือน เสียงฟ้าเตือนนั่งทรงลงซึม

(ลำ) หรือลืมสัญญาเอาไว้ หรือลืมสัญญาเอาไว้
คราวบุญบั้งไฟอ้ายเว่าแก่นแก่น
สวนพระยาแถนนี่เดินชมดอกไม้
เหลือไว้ตั้งแต่ฝัน ใจรำพันนี้หวนถึงครั้งเก่า
คิดถึงบ่เซา หัวใจ...กลุ้ม....หือ