เมื่อนั้น โพธิสัตว์ท้าว กาดำน้อย บายแคนเลยเป่า

ท้าวก็ยืนแท้แล้ เลยซ้ำเป่าแคน

ท้าวก็แตะลูกหนึ่งแล้ว ลูกสองสามสี่

ท้าวก็แตะกิ่งก้อย ขานเท่าแม่มือ

ท้าวก็เป่าจ้อยจ้อย คือเสียงเสพเมืองสวรรค์ …

ปรากฏดังม่วนก้อง ในเมืองอ้อยอิ่น

เป็นที่ม่วนใจดิ้น ดอมเจ้าเป่าแคน …

ฝูงหมู่ชาวเมืองเขา เล่าฟังเย็นบิ้ง

เป็นที่สาวส่ำน้อย ลืมแกว่งกงหลา

ดีแต่ทางหลายพร้อม มาฟังสงัดอยู่

เขาก็ฟังพร่ำพร้อม ดอมท้าวเป่าแคน

สาวฮามน้อย วางหลามาเบิ่ง

เขาก็ปบฟั่งฟ้าว ตีนต้องถืกตอ ล้มถ่าว

บางพ่องพาดลาดล้ม เลยฟ้าวแล่นไป ก็มี

ฝูงคนเฒ่า เหงานอนหายส่วง

สาวแม่ฮ้าง คะนิงโอ้อ่าวผัว

ฝูงพ่อฮ้าง คิดฮ่ำคะนิงเมีย

เหลือทนทุกข์ ผู้เดียวนอนแล้ง

เป็นที่อัศจรรย์แท้ เสียงแคนท้าวก่ำ

ไฝได้ฟังม่วนแม่ง ใจสล้างหว่างเว

ฝูงกินข้าว คาคอ ค้างอยู่

ฝูงอาบน้ำ ป๋ะผ้าแล่นมา

บ่มีไผ ไออี้ จามไอ สงัดอยู่

ก็จึ่งมาพร่ำพร้อม ฟังท้าวเป่าแคน